Сердце моё устало, песня.
В сердце любви так мало, песня…
Ты растаяла в Висле,
В нужных датах и числах,
Не хочешь уже мечтать.
Больше не буду плакать утром.
Больше не будешь хвастать, будто
Без тебя я смогу едва ль.
Ты распутная дева,
Мадемуазель для согрева,
Застольная королева!
На скользкий встала путь.
Провинциалкой милой читала романы,
Теперь - кафе, шантаны и рестораны.
Бывало, раньше любила ты пасторали,
Теперь - отели, конкурсы, фестивали.
Ты знала, что могу на двоих заработать
Занятием лучшим, чем гулящие ноты.
Но ты кричишь, что всё ставишь на карту,
А я: «Довольно, кончен бал!»
И… сердце моё чудачит, песня,
Нет больше слёз горячих, песня.
Посмотри, с кем ты дружишь!
Я ушла - ты не тужишь.
Ты распутная дева,
Мадемуазель для согрева,
Застольная королева!
На скользкий встала путь.
Но… если вдруг случайно тебя найду я
В углу чердачном – там, где кошки зимуют.
И пусть бледна ты будешь, в плаще потёртом,
Как потускневший ситец второго сорта.
Тебя приму я, дам горячего чаю.
Споёшь, а я в ответ тебе завздыхаю.
И всё, как раньше – зимний, морозный вечер
Мы у камина весело вместе встретим.
Меж тем: «Пока!»
Ты распутная дева,
Мадемуазель для согрева,
Застольная королева!
На скользкий встала путь.
Застольная королева!
Канцонетта! Эх ты!
Оригинал
***
Już cię nie lubię tak, piosenko.
Już cię nie umiem tak, piosenko…
Roztopiłaś się w Wiśle,
Zabłądziłaś w przemyśle,
To bardzo niedobry znak.
Już mi cię nie żal tak, piosenko.
Już mi się nie chwal tak, piosenko,
Że będzie mi ciebie brak.
Wszak puściłaś się, Panno,
Ty canzono-ballado,
Ty ruda, ruda Marianno!
Na śliski weszłaś szlak.
A byłaś jak z prowincji smutna dziewczyna,
A teraz się po knajpach włóczysz i kinach.
A dawniej ktoś cię nucił nigdzie i wszędzie,
A teraz to w konkursie albo na giełdzie.
Wiedziałaś, że jak zechcę to na nas obie
Zarobię dość w porządnym jakimś zawodzie.
A ty mi, że już wolisz pójść na całego.
A ja, że nie - mam tego dość.
I… już cię nie chce tak, piosenko.
Już mi nie tęskno tak, piosenko.
Popatrz, z kim się zadajesz,
Gdy odchodzę – zostajesz…
Wszak puściłaś się, Panno,
Ty canzono-ballado,
Ty ruda, ruda Marianno!
Na śliski weszłaś szlak.
No… chyba że znów przyjdziesz do mnie po cichu,
Na ciuchach cię odnajdę albo na strychu.
Choć będziesz już zniszczona, marna i blada,
Jak płatki róż, co lata leżą w szufladach.
To przyjmę cię, przechowam przy swoim piecu.
Zamruczysz znów jak dawniej w zimowy wieczór.
Powrócisz, jak po latach wraca dziewczyna,
Spotkamy się u cioci na imieninach.
Tym czasem „Pa!”
Wszak puściłaś się, Panno,
Ty canzono-ballado,
Ty ruda, ruda Marianno!
Na śliski weszłaś szlak.
Ty ruda, ruda Marianno!
Ty ballado! Ech ty!
|
