(Стих написан на тресянке - распространённой в
Беларуси смеси Белоросских и Великоросских слов)
(ць, цi, ццё, ця читать как ть, ти, ттё, тя)



Посвящается триединому Русскому народу:
Великороссам, Малороссам и Белороссам.



Па краiне маiх продкау
Я гуляю, вэчна пьян,
I няма нiякiх сродкау
Вылячыць такi iзьян.

Помню як мы ляхау бiлi,
Як мы бiлi крыжакоу,
Русь усходню баранiлi
Ад заходнiх ворагоу.

А усходня Русь сцяною
Берагла нас ад татар,
I мы у сэрце разам з ёю
Рускi бераглi пажар.

Вось чаму не маю сiлы
Аднаго нiяк прыняць,
Што нас Рускiх разтраiлi
I зтравiлi ваяваць.

Сэрца у нас адно на трое,
З нiм мы толькi i жывем.
I таму жыццё у нас злое,
Што на часткi сэрца рвем.

Прэч з цвярозасцю спадканне!
Матчыне я пакланюсь:
Гэта ты сваiм каханнем
Мае сэрца пьянiш Русь.