Минула полночь... в предрассветной мгле
Я задремал усталым полусном...
Привиделась мне "птица-наваждение",
Как феникс, предвещала восход и возрождение.
Во сне я заметался, и слезы лил крича,
И молча сокрушался, ответа не найдя,
Блуждал отчаянно в потёмках сновидения,
Но в паутине мглы растаяло видение.
И охватил меня безумный хлад,
Я гнался за мечтой, на свой, бредовый, лад,
Стал отдавать вину я предпочтение
И вознамерился вернуть свое видение.
Но были чаяния провально-обречённы,
Души пределы раздвигало эхо,
В кругу метаний прозрением окрыленный,
Меж сном и явью межевал я вехи.
Был дух мой одинок, душа была в унынье,
В потухших угольях перебирал золу,
Покуда гласом вопиющего в пустыне,
Крик петуха не возвестил зарю.
Проснулся наконец... возжаждала душа
В обители своей улыбку поселить,
Алеющую даль слегка озолотить,
И трепетом любви себя благословить.
Перевод с армянского: Нарине Удумян
ՈՐՈՆՈՒՄՆԵՐ
Կեսգիշերից հետո, այգածագից առաջ,
Երբ ես դեռ հոգնաբեկ մրափի մեջ էի,
Երազանքիս հավքը թախանձում էր էլի,
- Մնա, կիսիր ինձ հետ Նոր հույզեր ու հառաչ:
Աչք փակեցի նորեն, նա հեռացավ սակայն,
Հույզեր էի փնտրում երազներում իմ նոր,
Անմիտ որոնումից դառնում էի գինով.
Բայց դատարկ էր հոգիս, իսկ փնտրածս չկար:
Արձագանքում է դեռ աքլորականչն անվերջ,
Սակայն Բարբառում է, ձայնն այդ, անապատում,
Կայծ եմ փնտրում հիմա մոխիրների կույտում,
Որ բոցկլտա վաղուց անթեղվածը իմ մեջ...
Թող բոսորվեն նորից հորիզոնները ջինջ.
Ամպի քուլաները նորեն ոսկեզոծվեն,
Հոգուս կամարները նոր ժպիտով օծվեն,
Հոգիս այրվի սիրո ապրումներով նորից...
Ս.Մալխասյան 2015
|
